Something About Tumblr and Blogger

Bago ako napadpad dito sa blogger (uli, actually), doon muna ako tumambay ng pagkatagal-tagal na panahon sa tumblr. Ewan. Wala lang. Gusto ko lang kasi yung features niya, lalung-lalo na yung user interface. Maka user-interface kasi ako na tao eh - medyo visual - tsaka gusto ko yung medyo user friendly na interface na madali kong maintindihan. Ganoon kasi ang dating sa akin ng tumblr dati nung una kong pasok eh, noong medyo hindi pa siya mainstream tsaka hindi pa siya lumaganap sa sangkatauhan. Ewan. Love at first sight ata.

Isa din sa nagustuhan ko sa tumblr dati eh yung pagkakaroon ng dashboard na makikita mo lahat ng fina-follow mong tumblr blogs. Meron din kasi siyang parang social networking churva, parang twitter na may pa follow-follow na scheme. Actually, sa tingin ko nga, mukha lang siyang pinalaking twitter. Mas madami nga lang ang masasabi mo. Kumbaga isahan na lang. Pero higit sa lahat, nagustuhan ko ang tumblr dati dahil may SENSE pa ang mga post ng mga bloggers doon. Ngayon, parang ewan na yung iba. Nabibilang na lang sa mga phalanges ko yung mga natitirang tunay na nag b-blog. 

Kasi tingnan mo, friend ha. Dati-rati, kapag binubuksan ko ang aking tumblr account, ang gaganda ng mga nababasa ko - mga hinanaing ng mga bloggers about their adversities in life, mga pictures ng mga exciting moments nila sa kani-kanilang mga trips sa buhay along with some explanation, mga baon-sa-hukay-deep thoughts about existence, mas marami pang pictures tungkol sa kanilang buhay, movie reviews, nakakatuwang sharings tungkol sa purpose ng kanilang life at kung anu-ano pang mga posts na masasabi kong sensible. Ngayon, tsk.  Parang awa, ramdam ng mga adipose tissues ko na wala nang kwenta ang iilan sa mga posts na nakikita ko sa tumblr. Para na rin siyang nagiging facebook sa dami ng mga ka-ewan-an. Sayang na sayang.

Gets ko naman din na ang pag b-blog ay pag e-xpress ng iyong feelings through a post. Pero what's happening in tumblr right now is that, it's not anymore about expressing one's feelings through a post, rather, people are posting to be famous. Pagandahan na lang ng post at masasabi. Pabonggahan ng mga salita. Pa-amaze-an ng mga edited pictures. Padamihan ng likes, reblogs and shit. Ano yun? Art and Literature Museum? Akala ko ba blog site?

Okay, maybe medyo reaction paper ako about that pero looking at the posts there, right now, I don't know. Maybe dapat matagal na pala akong lumipat from tumblr pabalik dito sa blogger. I was here first before tumblr even existed, anyway.

Teka, bitter ba kamo because I was a nobody there? Wala masyadong nag l-like sa mga posts ko? Not much reblogs? No one really reads? Nah. Not really. Okay lang naman sa akin eh. I just don't like the fact na people are actually using such a blogging site to gain fame or whatever. I know there are some of those  they call TUMBLR FAMOUS who deny that they are called famous, and say that they're not really that famous, and TUMBLR FAMOUS doesn't really exist. Yung iba, down to earth, yung iba naman sinasabi lang yan to gain more fame at magpabango sa kanilang followers. Pero meron talagang iba na ang nasa utak lang talaga is yung pagiging famous. Teka mga parekoy, kung ginusto niyo talagang sumikat, edi sumali na lang sana kayo sa mga star search o kaya ano, pumila sa ABS-CBN o kaya sa GMA o kahit saan ba. Magmakaawa kayo sa mga tao doon, lumuhod kayo kung gusto niyo, para gawin kayong artista para at para sumikat kayo. Kayo na bahala. Huwag niyo lang talagang gawing avenue of katarantaduhan ang isang may malaking potential sanang blog site. Nawawala yung essence ng blogging eh.

Now, I'm not saying na TUMBLR today is panget or wala nang kwenta. It's just that tumblr, due to its becoming too mainstream eh halos nagiging mainstream na rin doon yung ka epal-an ng mga tao. Kumbaga, yung ka epal-ang yun eh parang virus, naglilipat-lipat from one site to another. Parang unang dumapo sa friendster, tapos sa facebook tapos sa tumblr tapos bukas siguro, lalaganap na yun sa kung saan-saan pang mga sana'y magagandang sites. Huwag naman po sanang dumapo sa youjizz. Ay, kay pait ng kapalaran 'pag nagkataon... oops! 

Pero I'm not losing any hope I have left for tumblr. I know meron pa ring mga natitirang matitino ang pag-iisip at tunay at matapat ang hangarin sa tumblr. I know some people there who really do and I hope they don't get lost. I've been in tumblr for a couple of years and I've seen its transition from good to bad, but I can still see some light. I'm not losing any hopes yet. But as for now, dito muna ako sa blogger kasi dito I don't get to see the bullshit and the drama I often see in tumblr. Might be good for my health too. :)

Mga Pang-asar ng Mundo sa Tao

Kahit ano talagang gawin mong matuwid sa buhay mo, meron talagang ibabatong pang-asar sa iyo ang mundo, no? Parang pinaparusahan ka ng mundo dahil wala lang, trip lang. Pampabwisit lang sa iyo kasi natutuwa ang mundo sa mga kabiguan at pighati mo. Siyempre, hindi naman magagawa ng earth ang mga pang-asar na ito ng kanyang sarili, diba? Matakot ka kaya kung siya ang gagawa niyan mag-isa, siyempre meron siyang mga agents na handang pahirapan ka, at ikatutuwa pa talaga nila. Narito ang iilan sa kanila:

1. Epaloids - Eto yung mga taong saksakan ng epal. Laging papansin, laging nagpapalaganap ng sakit ng ulo, laging nakakainis. Sila yung mga nakakasama mong parati na lang namb-bwisit sa iyo araw-ataw - nangungutang, nakikisuyo, nang-aasar, nangangantsaw, nanlilibak, kahit ano na. Ang tangi nilang rason kung bakit sila pinanganak ay ang asarin ka sa buong buhay mo. Sila ang natural na kampon ni Taning na handang pasakitin ka habambuhay. Kasali na dito yung mga chismosa sa kanto, iilang pulitiko, aso ng kapitbahay mo'ng walang ibang ginawa kundi i-display ang yagbols sa kalsada, math teacher mo, pati na rin yung batang sipunin na nakikita mo sa simabahan every sunday. Grabe, yung bata, yung tumutulong sipon niya talaga, pang-asar - pure evil, I tell you. Pure evil.
2. Yung konduktor ng jeep na nagpapasakay ng pasahero kahit puno na - Ito ata isa sa mga right hand ng panginoong ng kadiliman. Kitang-kita na kasi nila na punung-puno na ang jeep, tapos magpapasakay pa talaga ng isanlibo pang pasahero. Saan lupalop naman ng ka jeepney-han ilalagay ang mga yun, aber? Tapos sila pa minsan tong nagagalit na hindi daw umuusog ang mga pasahero para magbigay daan sa mga sasakay pa, eh itong mga pasahero na nga eh hindi na nakaupo ng maayos. Tatawa pa minsan kapag pinagagalitan siya, natutuwa ata sa kahirapan ng mga pasahero eh. Minsan ang sarap nilang tapunan sa mukha ng balat ng durian tapos ikikiskis ng buong puso para lang magtanda.
3. Yung professor/boss mong panot - Meron talagang mga taong natutuwang ubusin ang pasensya at enerhiya mo kakabigay ng mga requirements tsaka trabaho eh, ano? Lalung-lalo na kapag nagbibigay sila ng mga karagdagang workload kahit hindi pa tapos yung ginagawa mo. Kitang-kita na nga nila na hirap ka na kakagawa ng trabaho, kakagawa ng project, halos buong gabi nagtrabaho na ka na, pati kaluluwa mo handa mo nang i-alay sa mga engkanto para lang mapabilis mo ang ginagawa mo, eto sila - nagpapakasaya, natutuwa sa hirap ng iba. Panira pa talaga 'pag napasa mo na ang ginawa mo tapos sasabihing nilang i re-reject ang project/work mo kasi tingin nila hindi binigyan ng effort. Ang sarap lang buhusan ng kumukulong mantika.
4. Maderpaking LAG - Ikaw, pag hindi ka nainis sa lag kapag naglalaro ka, grabe, ikaw na ang diyos ng pasensya. Kahit mag lag lang ang laro mo ng kahit 1 fourth ng isang segundo, wala na, pagbalik mo sa nilalaro mo, patay na nag character mo. Parang inaayos ng universe na gawin ang lahat para hindi ka manalo. Minsan pa talaga matatagalan pa ang pagbisita ng lag sa iyo, hindi ka lulubayan hangga't ikaw na mismo ang masiraan ng bait at mag l-log-out. Sayang ang effort mo'ng pagpapalebel kay Ashe sa LOL. 
5. Yung kaibigan mong corny ang mga jokes - Hindi naman masama ang mag joke, pero kung sunod-sunod na mga corny na jokes, yung mga tipong hindi na nakakatuwa, yung tipong maasar pati na kaninu-ninuan mo, eh hindi na makatarungan yan. Ang mga taong ito, kailangan nang ilibing ng buhay o kaya naman palanguyin sa dagat na puno ng mga pating. Tignan lang natin kung sino ang nakakatawa ngayon.

Kung sa paasaran lang naman, eh huwag tayong pagagapi sa mga ganyan. Kung aasarin ka ng mundo, edi asarin mo balik. Para-paraan lang yan eh. Kung susunggaban ka ng corny na joke ng kaibigan mo, sunggaban mo ng kutsilyo o kung ano ba diyan para tumigil. Ikaw na bahala. Tandaan niyo, ang mundo ay parang isang malaking boxing ring. Kailangan mo'ng lumaban. Kung aasarin ka, asarin mo rin balik. Be creative. Apply what you learned in school.

Isang hardcore na hello post

Medyo may kalabuan talaga ang buhay, no? I mean, minsan merong mga instances in life na matutuwa ka, sasaya ka, gagalak ang puso mo to the point na pang telenovela na ang drama mo, tapos sa walang sabi-sabi bigla na lang mababaon ka sa lupa ng buhay, bigla ka na lang malulungkot, magkakaroon ng problema hindi mo alam kung saan nagmula o kaya naman biglang mag c-conspire sa iyo ang universe para lang bwisitin ka. Alam mo yun? Ang labo, mahmen.

Pero buti na lang kamo meron ibang tao diyan na despite the oddities of life, meron pa ring nakukuhang mga lessons at tina-transpire ito para maging makabuluhang bagay hindi lamang para sa kanya kundi pati na rin sa iba. Alam mo yun? Yung mga taong optimistic o kaya naman malalalim yung mga iniisip, kala mo natagpuan na ang lunas sa AIDS, CANCER at pagka bobo. Grabe, saludong-saludo talaga ako sa mga taong ganyan. Hindi kaya madali magpaka talino despite the roller coaster ride of life. Marami kasing mga factors diyan eh kung bakit tayo madaling madala. Pero sila, grabe. Kinakaya-kaya lang yung mga factors na yun, parang roasted highland legumes lang - maning-mani.

Ahm... So, ano... Yung mga taong yun, uhm... Kuwan, magaling sila. Magaling talaga kasi grabe kung mag-isip, pang outer space. Tapos, uhm... ano... Uhh...

Hello post lang naman dapat to, bakit ang hirap pa. Sige. Diyan na lang muna kayo.